لو مان هُنگ: داستان جوان ترین عکاس خبری جنوب ویتنام، 1968 - تور انگلیس

لو مان هُنگ، وقتی تنها 12 سال داشت، در میانه جنگ ویتنام، عکاس غیرمنتظره شهر سایگون - و احتمالاً جوان ترین عکاس در کل کشور - بود.

شروع داستان

داستان هُنگ نه در میدان جنگ، بلکه در تاریکخانه پدرش، لو وینه، یک عکاس آزاد با تجربه شروع شد. در اینجا، هُنگ شیوه کار با نور و سایه را آموخت و صدای کلیک شاتر به جزء ثابتی از زندگی او تبدیل شد.

مسیر به سمت شجاعت

در سن یازده سالگی، ویتنام درگیر جنگ شد و هُنگ نمی خواست در حاشیه بماند. او شاگرد پدرش شد و با دوربین در دست و قلبی پر از شجاعت به دل سایگون رفت.

مزایا و چالش ها

قد کوچک هُنگ، که در بیشتر مواقع یک نقطه ضعف بود، در منطقه ها جنگی به یک مزیت تبدیل شد. او می توانست از میان آوارها عبور کند و در کوچه هایی حرکت کند که بزرگترها نمی توانستند. اما ظاهر جوان او نیز چالش هایی به همراه داشت. پلیس ها اغلب او را متوقف می کردند و می خواستند از حضور یک کودک در میانه خطر پیشگیری نمایند. با این حال، هُنگ مصمم بود و با استفاده از مدارک پدرش و اراده قوی، احترام و دسترسی به داستان هایی که دیگران نمی توانستند به آن ها دست یابند را به دست آورد.

معروفیت در حمله تت

لو مان هُنگ در جریان حمله تت در سال 1968 بیشتر شناخته شد. او اغلب با نیروهای ارتش جمهوری ویتنام به عمق منطقه ها تحت کنترل ویت کُنگ می رفت تا عکس بگیرد و آن ها را به اخبار محلی و بین المللی بفروشد.

فرار از ویتنام

هُنگ تمام عکس ها و نگاتیوهایش را وقتی شمال ویتنام به جنوب حمله کرد، از دست داد. او گفت: من تنها چند دقیقه برای فرار داشتم. یادم می آید که به بالگردی پر از سربازان کشیده شدم. آن ها پایم را نگه داشتند وقتی بالگرد بلند شد. سربازان زیادی سعی داشتند سوار شوند… برخی پیروز نشدند، برخی سقوط کردند.

زندگی پس از جنگ

هُنگ در نهایت ویتنام را ترک کرد و در سانفرانسیسکو یک مغازه عکاسی تأسیس کرد. در سال 1998، او با هورست فاس، عکاس سابق خبرگزاری آسوشیتدپرس، ملاقات کرد.

در سانفرانسیسکو، فاس با جیمی لو هُنگ روبرو شد، کسی که در 12 سالگی در جریان حمله تت برای آسوشیتدپرس عکس می گرفت و اکنون مغازه عکاسی خودش را در خیابان نهم اداره می نماید.

ملاقات با هورست فاس

هُنگ عکسی از خود در کلاهی با نوشته پرس بر جلو و یک داستان لمینت شده با عنوان پسر 12 ساله در کارهای خطرناک آورده بود. او گفت: آن ها به من برای هر عکس 10 دلار می دادند و این پول زیادی در ویتنام بود. می توانست هزینه کل خانواده ام را برای یک ماه تأمین کند.