فارن پالیسی، افزایش گرسنگی و ناکارآمدی دولت هند در مقابله با کرونا - تور انگلیس

به گزارش گروه بین الملل خبرنگاران، اجرای مقررات منع آمدوشد از سوی دولت هند تا حدودی مانع گسترش همه گیری کرونا در این کشور شده، اما به علت نبود یک برنامه، این مسئله در عین حال به گرسنگی، عدم اطمینان و سراسیمگی دامن زده است.

نشریه آمریکایی فارن پالیسی در گزارشی نوشت روز 24 مارس نارندا مودی، نخست وزیر هند برای دومین بار در یک هفته در تلویزیون ظاهر شد تا اعلام کند که قرار است از نیمه شب برای جلوگیری از شیوع کووید-19 در این کشور مقررات منع آمدوشد اجرا گردد. زیرا سرزمینی با جمعیت هند می تواند برای این ویروس که از انسان به انسان سرایت می نماید، مأمن خوبی برای رشد باشد. تجربه تلخ کشورهایی که از نظر نظام سلامت بسیار سرتر از هند بودند و همچنین هشدارهای رو به افزایش متخصصان داخلی درباره قریب الوقوع بودن فاجعه، این تصمیم مودی را ایجاب می کرد.

به نظر می رسد این تصمیم مودی در کنترل شیوع بیماری موثر بود اما در عین حال با بدبختی های زیادی همراه بود که کمی آمادگی می توانست مانع این شرایط بد گردد یا دست کم از شدت آن بکاهد. مهاجرت دسته جمعی میلیون ها هندی از شهرها به سمت دهکده های دوردست، به خوبی ناکارآمدی عملکرد نخست وزیری را نمایان کرد که علیرغم در اختیار داشتن منابع عظیم، هفته های مهمی را بر باد داد.

نگاهی به ترتیب وقایع، این مسئله را روشن می نماید. نخستین مورد ابتلا به کووید-19 در هند، 30 ام ماه ژانویه گزارش شد. اما تا 13 مارس-دو روز بعد از آن که سازمان بهداشت جهانی شیوع کرونا را همه گیری اظهار داشت-یکی از مقامات ارشد وزارت بهداشت هند به هندی ها اطمینان می داد که کروناویروس یک شرایط اورژانسی بهداشتی نیست.

بنابر این گزارش، هند از اولین کشورهایی بود که پروزها و ورود مسافران از چین را ممنوع نمود. اما این حالت آمادگی تنها ظاهری بود. تا 19 مارس دولت هند مانع صادرات تجهیزاتی که برای نجات جان بیماران مورد استفاده قرار می گیرند نشده بود. فهرست تجهیزات در دسترس سه روز بعد منتشر شد و سهل انگاری دولت در هفته های حیاتی را در زمانی که ویروس بدون توقف در حال شیوع جهانی بود، آشکار کرد.

در کشوری با جمعیت بیش از یک میلیارد و 300 میلیون نفر تنها 40 هزار دستگاه تنفسی، یک تخت ایزوله در ازای هر 84 هزار نفر، یک دکتر در ازای هر 11 هزار و 600 بیمار و یک تخت بیمارستانی برای هزار و 826 هندی وجود داشت. حتی در این زمان هم که پیامدهای غم انگیز انفعال دولتها در بعضی کشورهای دیگر در حال نمایان شدن بود، واکنش مودی بسیار خونسردانه بود.

او در آخرین هفته ماه فوریه میزبان دونالد ترامپ بود. ده ها نفر از مردمی که در کلبه زندگی می کردند در این زمان اخطار تخلیه دریافت کردند و به سرعت دیواری برای پنهان کردن آنها از نگاه رئیس جمهور آمریکا مقابلشان کشیده شد. در ماه مارس هم مودی انرژی خود را برای سرنگونی دولت مادیا پرادِش، ایالتی مرکزی که توسط حزب مخالف کنگره ملی هند اداره می گردد، صرف کرد.

فارن پالیسی در ادامه نوشت از آنجا که مودی با مطبوعات صحبت نمی نماید، برای کسانی که خارج از دایره غیرقابل نفوذ افراد مورد اعتماد او هستند، فهمیدن آنچه در نظر اوست سخت است. انتها اعلام شد که وی میخواهد 19 مارس با مردم کشورش صحبت کند. این اعلام باعث ایجاد سراسیمگی بیشتر شد زیرا کشور هنوز با تصمیمی که وی در سخنرانی عظیم قبلی خود در سال 2016 اعلام نموده بود و باعث شد 86 درصد پول در گردش منسوخ گردد و کشور را در آشوب فرو برد و عظیمترین بحران بیکاری در چند دهه اخیر پیش بینی گردد، دست و پنجه نرم می کرد.

مودی در آن سخنرانی از مردم خواست قوانین منع آمدوشد را رعایت نمایند و همچنین کادر درمانی این کشور را مورد تحسین قرار داد. بسیاری از مردم درخواست او را اجابت کردند و در خانه ماندند؛ اما عصر همان روز عده زیادی به خیابانها آمدند تا جشن بگیرند. این افراد که اغلب هواداران مودی بودند، حرکت هوشمندانه او را تحسین و این افسانه را پخش می کردند که ویروس بر اثر طنین صدای تشویق دسته جمعی آنها به بخار تبدیل می گردد. به هر حال این تصمیم مودی، باعث شد مردم تصور نمایند که وی برای جلوگیری از این بیماری برنامه دارد.

تا 24 مارس که قانون منع آمدوشد اعلام نشده بود، مردم متوجه بی برنامه گی دولت خود در مقابله با این بیماری نشده بودند. مودی یک بار دیگر با آنها بازی سال 2016 را تکرار نموده بود، یعنی اول مردم را سرگرم کرد تا بتواند موقعیت خود را تحلیل کند. نوزدهم مارس مودی به مردم کشورش گفته بود که کارگروه ویژه ای را برای کاهش درد و رنج اقتصادی ناشی از شیوع کرونا ایجاد نموده که بعد معلوم شد اصلا چنین چیزی نبوده است.

تجهیزات حفاظتی مورد احتیاج برای کادر درمانی هم تنها چند ساعت مانده به اعلام مقرارت منع آمدوشد آماده شدند و محرک های اقتصادی و بسته های کمکی که مودی قول آنها را داده بود بسیار ناچیز بودند. حدود 45 میلیون کارگر مهاجری که در هند هستند، به کلی در برنامه دولت نادیده گرفته شدند و به طور کلی میلیونها هندی به نوعی در قرنطینه رها شدند تا از گرسنگی بمیرند. این قرنطینه، نابرابری های اجتماعی در هند را به لحاظ طبقه اجتماعی، وضع اقتصادی و مذهب بیش از گذشته در معرض نمایش گذاشت.

در عوض مودی مانند سال 2013 برای پنهان کردن این اتفاقات و پوشش بی کفایتی دولت خود، با راه اندازی خیریه و ساخت فیلمهای جذاب به تبلیغات رو آورد.

کرونا ویروس در شرایطی وارد جامعه هند شده که انسجام اجتماعی در آن به ضعیف ترین حد خود در چند دهه اخیر رسیده است. جامعه اقلیت های هند به خصوص مسلمانان آن دلایل قانع نماینده ای دارند که به حکومت فرقه ای این کشور که آنها را ستون پنجم جلوه داده و قانونی را تصویب نموده که ممکن است باعث بی وطن شدن آنها گردد، به دیده حقارت نگاه نمایند.

این تراژدی در حالی در هند رخ می دهد که حزب مخالف کنگره این کشور اوایل فوریه زنگهای خطر درباره شیوع کرونا را به صدا درآورده بود. رهبر سابق آن، راهول گاندی، هفته ها در حال گوشزد کردن این خطر به مودی بود. اما مودی مانند همواره نه مثل مقام منتخب مردم که باید در خدمت آنها باشد، بلکه مثل یک فرمانروا عمل کرد. مجلس، به عنوان حاکمیت منتخب مردم هم به جای بحث درباره سیاست و نظرات، به مروج نظرات نخست وزیر تبدیل شده است. حزب مردم هند (بی جِی پی) اعضای کنگره را هم به نوعی در دست مودی می داند و آنها را به بازی سیاست های کوچک متهم می نماید.

فارن پالیسی در انتها به ذکر یک تجربه پیروز در کنترل بیماری همه گیر در هند پرداخت و نوشت: در سال 2009 وقتی آنفلونزای خوکی در هند شایع شد، دولت وقت که تحت راهنمایی کنگره بود، 30 میلیون قرص اسلتامیویر (تامی فلو) ذخیره کرد، فاصله اجتماعی را اجرا کرد، فروشگاه ها را تعطیل و تجمع را ممنوع اظهار داشت. در آن موقع اقدامات دهلی با این اتهام که برای جلوگیری از بیماری نامناسب بودند، مورد انتقاد قرار گرفتند، در حالی که اقدامات پیشگیرانه آن موقع پیروز بودند.

م