نانوذرات پوشش دار، نوعی فیبروز ریوی را در موش ها درمان کرد خبرنگاران - تور انگلیس

به گزارش گروه دانش و فناوری خبرنگاران، یافته های به دست آمده از مطالعه اولیه محققان نشان می دهد که نانوذرات پوشش داده شده با پپتید می تواند آسیب فیبروز ریوی ایدیوپاتیک موسوم به IPF را کاهش دهد.

محققان نشان دادند که نانوذرات پوشیده شده با پپتیدی به نام GSE 4 از برخی ویژگی های فیبروز ریوی ایدیوپاتیک جلوگیری می کند و در برخی مدل موش های آزمایشگاهی این بیماری را کاهش می دهد.

براساس اطلاعات منتشر شده توسط محققان، هیچ اثر مضری در اثر استفاده از این نانوذرات در حیوانات دیده نشده است. محققان پیشنهاد می کنند که این فناوری باید به عنوان یک درمان بالقوه IPF مورد بررسی قرار گیرد.

فیبروز ریوی ایدیوپاتیک معمولاً در افراد مسن رخ می دهد، اگرچه یک نوع ارثی آن می تواند در سنین پایین تر نیز بروز کند و با نقایص در ترمیم و بازسازی بافت همراه است. این نقایص منجر به تجمع بافت اسکار یا فیبروز در ریه ها می شود و به تدریج تنفس را برای بیماران سخت می کند. اینکه چرا این فرایند های ترمیم و بازسازی بافت از بین می فرایند، هنوز برای دانشمندان ناشناخته است.

یک فرضیه این است که سلول ها با سرعت بیشتری شروع به پیری می کنند و وارد حالتی به نام پیری می شوند که به آن ها اجازه تکثیر و ایجاد سلول های جدید را نمی دهد. مطابق این فرضیه، معین شده است که تقریباً 25 درصد بیماران IPF و 50 درصد کسانی که دارای نوع ارثی این بیماری هستند، علائمی از پدیده ای به نام کوتاه شدن تلومر را نشان می دهند.

تلومر ها توالی DNA هستند که انتهای کروموزوم ها را که چندین ژن را در خود جای داده اند، پوشانده اند. از آنجا که هر بار تقسیم سلول، کروموزوم ها کوتاه می شوند، همیشه خطر از بین رفتن برخی اطلاعات ژنتیکی مورد نیاز سلول برای عملکرد صحیح وجود دارد. تلومر ها به عنوان توالی DNA که هیچ پروتئینی را رمزگذاری نمی کند، به عنوان بافر در برابر این از دست دادن اطلاعات عمل می کنند.

اما وقتی تلومر ها خیلی کوتاه می شوند، سلول ها تقسیم را متوقف می کنند و وارد حالت پیری می شوند، جایی که کمتر قادر به ترمیم بافت هستند.

پیش از این محققان دریافتند که یک پپتید کوتاه (یک قطعه پروتئین) به نام GSE 4 با افزایش فعالیت تلومراز، آنزیمی که قطعات DNA را به انتهای تلومر ها اضافه می کند، کوتاه شدن تلومر را کاهش می دهد. GSE 4 همچنین آسیب DNA، استرس اکسیداتیو و پیری را کاهش داده و تولید DNA را افزایش می دهد. (استرس اکسیداتیو نوعی آسیب سلولی است که با تجمع مولکول های اکسیدکننده در داخل سلول ایجاد می شود).

با توجه به نقشی که آسیب DNA و استرس اکسیداتیو در فیبروز ریه بازی می کنند، محققان این پروژه در اسپانیا پتانسیل درمانی GSE 4 را برای فیبروز ریوی ایدیوپاتیک بررسی کردند.

آن ها دریافتند که GSE 4 قادر به افزایش فعالیت تلومراز، کاهش آسیب DNA و مرگ سلولی و کاهش التهاب و فیبروز در سلول های تحت درمان با بلئومایسین است.

محققان سپس روی موش های مبتلا به فیبروز ریوی ایدیوپاتیک این فناوری را آزمایش کردند تا ببینند آیا نانوذرات پوشش داده شده با GSE 4 می توانند به ریه های حیوانات برسند و فیبروز را در آنجا کاهش دهند.

محققان دریافتند نانوذرات حامل GSE 4 نه تنها می توانند به ریه های موش ها برسند بلکه فعالیت تلومراز را نیز تقریباً 20 درصد افزایش می دهند.

آسیب DNA در سلول های ریوی موش های تحت درمان در سطوح مشابه با موش های سالم که به عنوان یک گروه کنترل بودند، مشاهده شد. نشانگر های فیبروز نیز در موش های تحت درمان با GSE 4 کاهش یافت.